Polski owczarek podhalański

Jedna z ras psów należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). jedna z pięciu ras polskich uwzględnianych przez FCI; kontrolowana hodowla od około 1920 roku; pierwsza wystawa klubowa w Zakopanem w 1973 roku (zgłoszono 65 psów); ostatnie zmiany we wzorcu z dnia 08-10-1988; występuje przede wszystkim w Tatrach i Beskidach, spotykany także w Sudetach i Bieszczadach; typ owczarka spotykanego w Tybecie, na Kaukazie i w Mongolii, co wskazywałoby na pochodzenie wszystkich tych ras od doga tybetańskiego.

Użytkowość:

- pies pasterski; jego praca to samodzielne pilnowanie stad owiec, jak również domów i siedlisk góralskich (pies stróżujący); bardzo łatwy do ułożenia; przed wojną używany przez policję i wojsko jako pies stróżujący i patrolowy; przez GOPR wykorzystywany jako lawinowy pies ratowniczy

Temperament:

- pies z natury łagodny, czujny, dobrze tolerujący dzieci, bardzo przywiązuje się do właściciela, posłuszny, odznacza się wysoką inteligencją

Szata i umaszczenie:

- obfita, gęsta, w dotyku twarda, czysto biała. -Na głowie, pysku i przedniej stronie kończyn sierść krótka, na szyi i tułowiu długa, gęsta, prosta lub lekko falista, twarda w dotyku, z obfitym podszerstkiem. Na szyi występuje bogata kryza, na udach obfite portki. Ogon mocno owłosiony, puszysty.

Utrzymanie:

- oprócz gór nadaje się do trzymania i na nizinach; w mieście wymaga częstych spacerów, najlepiej połączonych z możliwością wybiegania się.

Ciekawostki:

• kilka form pokrewnych jest uznawanych jako odrębne rasy - na Słowacji Slovenský Čuvač, na Węgrzech Kuvasz, we Włoszech Maremmano-Abruzzese.
• z sierści wykonywane są swetry, szaliki i inne elementy ubioru.
• Pod koniec roku 2007 powstał "Komentarz do wzorca", który został zatwierdzony przez Zarząd główny Związku Kynologicznego w Polsce. Ma być opublikowany w czasopiśmie "Pies" w roku 2008.